Ларыса Геніюш

Ларыса Геніюш

Быў жнівень сухі, смага сушыць мяне,
ўжо няма братніх сэрцаў-крыніцаў,
нават рыцар сьвяты наш на белым кане
ў маёй хаце ня сьмее спыніцца...
Нельга з вамі дзяліць сяньня сэрца адно,
Перастала бы біць, нежывое,
а бяз Вас, без братоў, мэты мне не відно,
і ня бачу шляхоў прад сабою.
Дарма рукі свае працягаю з тугой
і чакаю трывожнымі днямі.
ўжо ня скажа ніхто — мы, пясьнярка, з табой,
не сумуй над сабой і над намі.
Смагне сэрца ў грудзёх, думы ймкнуць да людзей,
дні ўміраюць бяз чынаў, бяз словаў,
што хацелі трымаць мужнай верай ў бядзе,
грэці ў сьцюжу, як поўдзень ліпнёвы.